Μοναξιές είχε το πνεύμα μεσα στο απόλυτο σκοτάδι που για αιώνες του έκανε συντροφιά.Κάποια στιγμή δεν το άντεξε και έβγαλε μια κραυγή απελπισίας και θυμού .
"Καιρός να γίνω αναρχικός,αφου έτσι κι αλλιώς με τη μαυρίλα συνυπάρχω, κάτω ο Θεός"!
Ομως τότε κατάλαβε πως δεν υπήρχε Θεός ,παρα μόνο εκείνος.
"Πάει τάχασα,εξύβρισα τον εαυτό μου ",μονολόγησε απελπισμένα,
"Δεν περνάει κι ο χρόνος γαμώτο και αρυτίδιαστος ζώ σε τούτα τα μαύρα ντουβάρια".
Γύρω του απόλυτη σιγή.
"Κάτι πρέπει να κάνω,δεν γίνεται,θα μου σαλέψει και μετά θα επανέλθει ξανά το χάος"
"Λοιπόν με το ένα,με το δύο,με το τρία...μπουρλότο να γίνουνε όλα!"
Τότε ένα μεγάλο μπάμ ακουστηκε,μιά έκρηξη που φώτισε τους κατασκότεινους τοίχους του κελιού του.Εκατομμύρια χρώματα έβαψαν τα πάντα γύρω του και μικρά κομμάτια απο τους τοίχους σαν σβώλοι εκσφενδονίστηκαν προς τα έξω λαμπυρίζωντας.
"Τι όμορφα που είναι τούτα τα βεγγαλικά..και τουτες οι λαμπερές πέτρες.Καιρός να προχωρήσω κι άλλο..ας φτιάξω λοιπόν ένα κεραμίδι να βάλω το κεφάλι μου απο κάτω κι ας το ονοματίσω ..ουρανό αλλα και μια Γή για να πατάω κάπου στέρεα".
Ομως δεν έμεινε ευχαριστημένος με την Γή που έφτιαξε, γιατί ήτανε κατάξερη και πανάσχημη.
"Ε φιλάρα" ακούστηκε μια φωνή απο μέσα του."Ποιός είσαι εσύ που φωνασκείς ξεδιάντροπα"?
ψέλλισε ο πλαστης ερευνώντας τον αχανή χώρο γύρω του.Τότε ξανακούστηκε η φωνή ακόμα πιό δυνατά.
"Ειμαι το άλλο μισό σου Δημιουργέ,το αρνητικό σου δηλαδής, ο κακός σου εαυτός να πούμε βρε ανάρχα".
"Ουφ,με τρόμαξες δαιμόνιο, δεν κάνουνε μωρέ έτσι σ ένα πλάστη, άντε δεύρο έξω να ησυχάσω απ τις γκρίνιες σου".
Ετσι με λίγα λόγια η κακή πλευρά του πλάστη πήρε υλική υπόσταση και κάθησε αντικρυστά στο πανάγαθο πνευμα του.
"Λέω να συνεχίσω τη δημιουργία πονηρό πνεύμα,ελπίζω να μη μου κάνεις ζημιές, έχω το λόγο σου?".
Τότε το πονηρό πνεύμα Του απάντησε με ειρωνία.
"Μην ανησυχείς Μεγαλοδύναμε, απο κατολίσθηση θα πανε ούλα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου