Να θυμίσουμε ότι στις 2 Φεβρουαρίου του 1977 στη πόλη Ραμσάρ της Περσίας ( μου αρέσει να τη λέω έτσι) στις ακτές της Κασπίας θάλασσας υπογράφηκε μια σύμβαση που καθόριζε τι χαρακτηρίζεται ως υδροβιότοπος. Είπαν και έγραψαν λοιπόν ότι κάτι τέτοιο είναι τα δέλτα των ποταμών, τα έλη, οι λίμνες, οι λιμνοθάλασσες, οι πηγές, οι εκβολές, οι ποταμοί και οι τεχνητές λίμνες. Μίλησαν για προστασία και συνετή χρήση όλων αυτών των πηγών ζωής για τον άνθρωπο τη χλωρίδα και την πανίδα κάθε τόπου. Στη χώρα μας προστατεύονται δέκα υγρότοποι, οι οποίοι είναι το δέλτα του Έβρου, η λίμνη Κερκίνη, η Βιστωνίδα, το δέλτα του Νέστου, η Βόλβη και η Κορώνεια, το δέλτα του Λουδία – Αξιού - Αλιάκμονα, ο Αμβρακικός κόλπος, η λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου, η λιμνοθάλασσα στο Κοτύχι της Ηλείας, το Πόρτο Λάγος και η λίμνη Ισμαρίδα.
Η στήλη ταξίδεψε το Δεκέμβρη – Γενάρη του 1999 στο Δέλτα του Έβρου και με αφορμή την επέτειο της συνθήκης Ραμσάρ θα σας ξεναγήσει φωτογραφικά στη μαγεία αυτού του τόπου.
Όταν ήλθαμε σε τηλεφωνική επαφή με το Δήμο Φερών, μας απέτρεψαν να επισκεφτούμε την περιοχή χειμώνα, γιατί οι συνθήκες είναι αρκετά δύσκολες λόγω του ψύχους. Εμείς επιμέναμε και έτσι ο αντιδήμαρχος μας συνέστησε να είμαστε προσεκτικοί και προετοιμασμένοι μιας και η περιήγηση θα ήταν και χερσαία αλλά και μέσα στο ποτάμι. Καταλύσαμε στην Αλεξανδρούπολη και την επόμενη ημέρα συναντήσαμε τον οδηγό και βαρκάρη που μας συνέστησε ο αντιδήμαρχος. Η διαδικασία έκδοσης αδειών και για τους τρεις μας δεν κράτησε πολύ και σύντομα βρεθήκαμε μέσα σε περίπολα και υπερυψωμένες σκοπιές, κανάλια υδάτινα, οργιώδη βλάστηση και τι άλλο; πουλιά. Ατέλειωτα πουλιά, που επέπλεαν χωρείς να ενοχλούνται από την παρουσία μας. Η φωτογράφηση δεν επιτρέπεται, η περιοχή είναι αρκετά φορτισμένη και έτσι οι εικόνες φωλιάζουν μόνο στο κεφάλι μας και όχι στο film της μηχανής. Όταν απομακρυνθήκαμε από τα σημεία της απαγόρευσης και πλησιάζαμε στο σημείο που θα μπαίναμε στη βάρκα, το κλείστρο της μηχανής πήρε μπροστά.
Κύκνοι, φλαμίνγκο, παπιά, φαλαρίδες, κορμοράνοι και πελεκάνοι μας συντρόφευαν μέχρι να φτάσουμε στη βάρκα.
Η θερμοκρασία κοντά στο -10. Η ακροποταμιά παγωμένη. Με τα κουπιά σπάσαμε το πάγο να ξεκολλήσει η πλάβα. Σειρά έχει η Yamaha. Πρέπει να πήρε με τις διακόσιες. Μόλις κινήθηκε η βάρκα στο νερό, μας λέει ο βαρκάρης ότι επισκέπτες πρώτη φορά βάζει χειμώνα. Μας ρώτησε τι θέλουμε να δούμε. Όλα του λέμε, και άρχισε το ταξίδι σε ένα άλλο κόσμο. Το μόνο που μας ενοχλούσε ήταν ο θόρυβος της μηχανής. Δεν πειράζει είπαμε μέσα μας και κάποια στιγμή που έσβησε, μας φάνηκε ο θόρυβος πολύ φιλικός. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που τον έκανε και μας πήγε σε μέρη που δεν πάνε όλοι. Ακούραστος, γνώριζε το ποτάμι σαν την παλάμη του. Μην φανταστείτε ότι είναι μια απλή κοίτη που σε βγάζει στη θάλασσα. Ατέλειωτα κανάλια και νησίδες.
Κάποια στιγμή δεν αντέξαμε και του είπαμε να μας πάει στην αμμονησίδα με τα φλαμίνγκο. Είναι πάνω στη εκβολή του ποταμού, μες τη θάλασσα, μας λέει. Θέλει λίγο χρόνο παραπάνω. Βρεθήκαμε στη μέση του πουθενά, 200 μέτρα μακριά από ένα μικρό κομμάτι γη που ξεχώρισε από τη θάλασσα. Πάνω εκεί γινόταν της αλεπούς ο θάνατος. Μας πήγε τόσο κοντά που η προπέλα της Yamaha βρήκε κάτω. Πάλεψε με τα κουπιά, αλλά του ζητήσαμε να σταματήσει. Ωραία αφού ευχαριστηθήκατε πάμε πίσω τώρα στην καλύβα μου να φάμε κάτι.
H επιστροφή το ίδιο όμορφη. Η περιέργεια για τη ζωή στις καλύβες του Έβρου μεγάλη. Μην κάνετε όνειρα για κάποια αρχιτεκτονική και παράδοση. Παραπήγματα με - τα γνωστά σε όλους υλικά - νοβοπάν, νάιλον, τσίγκους και ελενίτ. Σε κάθε καλύβα αναρτημένη η Ελληνική σημαία μαζί με τη σημαία του Βυζαντίου. Όπως μας είπε ο βαρκάρης μας, τα καταλύματα αυτά εξυπηρετούν τους ντόπιους ψαράδες και κατά την κυνηγετική περίοδο τα νοικιάζουν στους κυνηγούς. Ο εσωτερικός τους εξοπλισμός είναι αρκετά σημαντικός. Θέρμανση, κρεβάτια, τραπέζι, καρέκλες, στοιχειώδη τρόφιμα και ότι άλλο χρειαζούμενο για μαγείρεμα και σερβίρισμα. Το WC εν τη υπαίθρω.
Ένας γείτονας ψαράς είχε πιάσει κάτι “ιταλούς” και ο βαρκάρης μας του ζήτησε μερικούς για το φαγητό μας. Τους ξελέπιαζε και σπαρταρούσαν ακόμα. Τους έριξε στο τηγάνι και σε λίγο γλείφαμε τα δάχτυλα μας. Κρασί μπόλικο και κουβέντα για τη ζωή στο ποτάμι. Αργά το απόγευμα επιστρέψαμε στην Αλεξανδρούπολη.
Στο επόμενο θα πούμε για την Κερκίνη…….Μπάζω……………
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου