Στο Πηνειό με κανό (και κουνούπια).

To Σάββατο 12 του Ιούνη κατά τις 9 παρά το πρωί, μια ασημί σαύρα με τέσσερις “φευγάτους” πήραν την Αθηνών Λαμίας με προορισμό το δέλτα του Πηνειού στη Λάρισα.
  Σκηνές, λιόπανα, παγούρια, υπνόσακοι και λοιπά αξεσουάρ στριμωγμένα στο  portbagaj μαζί με μπόλικο κέφι και διάθεση απλωμένα στην καμπίνα.
  Το πόδι του Dr Format βαρύ, εκσφενδόνιζε τη σαύρα και σε δύο ώρες πίναμε καφέ στη Λαμία. Περίπου στη μία το μεσημέρι αφήσαμε αριστερά μας τη γέφυρα των Τεμπών και κατευθυνθήκαμε προς Ομόλιο, Παλαιόπυργο, Στρίτζο και την οδό Ηλιακτής.
  Συνεπέστατοι στο ραντεβού μας με την υπόλοιπη παρέα και το Δημήτρη από τις “24hours”,
( οκτώ άνθρωποι σύνολο) βρεθήκαμε  σε μια τοποθεσία όπου αριστερά μας είχαμε το δέλτα του Πηνειού και δεξιά μας στο βάθος το Στόμιο. Μπροστά μας μια αμμουδερή παραλία προκλητική και έρημη από ανθρώπινη παρουσία ( μερικές καλύβες μόνο ) και για ίσκιο μια μεγάλη καλαμωτή.

Αποφασίσαμε να μην ξεκινήσουμε μεσημεριάτικα για τα κανό στο ποτάμι αλλά κατά τις πέντε το απόγευμα για να έχει πέσει λίγο ο ήλιος. Ευκαιρία για μπάνιο (και του χρόνου) και σιέστα κάτω από την καλαμωτή.
  Στις πέντε και κάτι βρεθήκαμε κάτω από μια γέφυρα πριν τον Παλαιόπυργο όπου ήταν τα κανό. Ολιγόλεπτο μάθημα και βούρ στο ποτάμι. Τα πληρώματα ήταν τέσσερα εκτός από την Έφη που την αφήσαμε σκοπιά να φυλάει τα πράγματα στην παραλία

  Ο Πηνειός από εκείνο το σημείο  και μέχρι το δέλτα είναι ήρεμος και φιλικός, με τις ιτιές  τα πλατάνια του και τους καλαμιώνες, τα κοτσύφια, τους τσικνιάδες, τους πελαργούς και τα γλαρόνια του.

  Κάναμε έναν ενδιάμεσο σταθμό για τσιγάρο, ανταλλαγή εντυπώσεων αλλά και για ανάσες όπου  στη συνέχεια αποδείχτηκαν πολύτιμες.  

Όταν αντικρίσαμε τη θάλασσα είχαμε διανύσει περίπου πέντε χιλιόμετρα υδάτινου δρόμου σχεδόν στεγνοί, χαμογελαστοί και περίπου ξεκούραστοι.

  Με το που αφήσαμε  τις γλύκες και πιάσαμε  τις αρμύρες, βρήκαμε μια σοροκάδα κάνα τεσσαράκι και που σε πήρε θειάκο μ΄. Πάνε τα γέλια, πάνε οι φωτογραφίσεις, πάνε οι στέγνες, αρχίσανε τα μπινελίκια, τα πάνω κάτω. Είχαμε ακόμα δύο χιλιόμετρα απόσταση με κόντρα καιρό και πάνω από  δύο ώρες δραστηριότητα στα χέρια και στα κο@ομέρια. Τέλος πάντων, φτάσαμε όλοι καλά, κατάκοποι και πεινασμένοι.
Ανασυγκρότηση και αποφάσεις για τη βραδιά που ήταν μπροστά μας. Τα κορίτσια πήγαν για ψώνια και με το που έπεσε ο ήλιος έπεσαν και  οι πρώτες στρώσεις στις σχάρες με  τα κοψίδια και τις μελιτζάνες που έγιναν μια εξαιρετική μελιτζανοσαλάτα από τα χεράκια της Xenias.
  Πανσέτες, σουβλάκια, λουκάνικα, μπριζόλες, σαλάτες παγωμένες μπύρες, τσίπουρο με γλυκάνισο και κουνούπια. Δισεκατομμύρια κουνούπια, που τσιμπούσαν, πάνω απ΄ τα ρούχα μέσα απ΄ τα ρούχα, από τις πατούσες μέχρι την καράφλα όσων διέθεταν. Περίπου για μία, μιάμιση ώρα ένας εφιάλτης πίσω από τις λεύκ….ούπς, πίσω από τις καλαμιές και τα βούρλα της περιοχής. Λίτρα autan, ζώνες από “φιδάκια” και χιλιάδες κινήσεις χεριών ποδιών και γενικά  από ότι κινείται πάνω στο ανθρώπινο σώμα.
  Μετά από όλη αυτή την κόλαση έγινε της αλεπούς ο θάνατος. Η μαρχάλα του Πηνειού και του νομού Λαρίσης. Αποκαμωμένοι μετά τα μεσάνυκτα μπήκαμε στις σκηνές.

Ο ηλιάτορας μας έσυρε από τις σκηνές μετά τις οκτώ. Η θάλασσα ένας καθρέπτης. Που να αντισταθείς σε αυτή τη πρόκληση. Μετά ήλθε ο καφές, το τσάι για τους ηλικιωμένους και οι πρώτες εκτιμήσεις για τη συνέχεια της ημέρας. Η δραστηριότητα της προηγούμενης μέρας δεν άφησε  και πολύ κέφι για επαναλήψεις κωπηλασίας στο ποτάμι. Έτσι αποφασίστηκε να παραμείνουμε στην παραλία για μπάνιο και χαλάρωση. Το μεσημέρι ξανά φωτιά στα τόπια και νέα κραιπάλη.
   Στις πέντε το απόγευμα μπήκε η πρώτη στη σαύρα και ξεκίνησε η επιστροφή για το κλεινόν άστυ. Στις δέκα και, άναψα το θερμοσίφωνο.


........................................................................................Μπάζω.